Μετά τη συντριπτική καταστροφή του αθηναϊκού στόλου στους Αιγός Ποταμούς (405 π.Χ.) ο Λακεδαιμόνιος ναύαρχος Λύσανδρος κατέπλευσε στην Αττική και προχώρησε στον αποκλεισμό του Πειραιώς. Αποκομμένοι ήδη από ξηράς οι Αθηναίοι, λόγω της εννεαετούς σπαρτιατικής παρουσίας στη Δεκέλεια, αντιμετώπισαν άμεσα το φάσμα του λιμού. Αναγκάστηκαν λοιπόν να συνθηκολογήσουν με επαχθείς όρους (Μάρτιος 404 π.Χ.) και ο Λύσανδρος έγραψε στους εφόρους ότι «εαλώκασιν αι Αθήναι». Πρέπει πάντως να τονιστεί ότι τα χρηματικά αποθέματα των Αθηναίων δεν είχαν εξαντληθεί, καθώς απέμεναν τουλάχιστον 42 τάλαντα χρυσού (χρυσελεφάντινο άγαλμα Αθηνάς Παρθένου, όγδοη Νίκη), δηλ. δυνατότητα κοπής νομισμάτων που αντιστοιχούσαν σε 504 τάλαντα αργύρου (περισσότερα από 3.000.000 δραχμές). Όμως η απουσία ξυλείας για τη ναυπήγηση νέου στόλου και κυρίως η αυξανόμενη έλλειψη τροφίμων απέλπισαν τους Αθηναίους, επιβάλλοντας την παράδοση αντί της εξόντωσης. To όγδοο χρυσό άγαλμα Νίκης καθώς φαίνεται ρευστοποιήθηκε το 404/3 π.Χ. (IG I3 380, 23-28), ίσως για τη συντήρηση της σπαρτιατικής φρουράς στην Ακρόπολη (πβλ. Ξενοφών, Ελληνικά, 2.3.13-14). Υπάρχει πάντως επιγραφική μαρτυρία ότι λίγο μετά το 385/4 π.Χ. οι μήτρες (χαρακτήρες και ακμονίσκοι) με τις οποίες είχαν κοπεί τα χρυσά νομίσματα φυλάσσονταν ακόμη σε ξύλινο κιβώτιο εντός του Παρθενώνος (IG IΙ2 1408, 11-13).
|
ΚΛΕΙΣΙΜΟ