|
Παναθηναϊκό Στάδιο
Περιοχή: λεωφόρος Β. Κωνσταντίνου (πλατεία Σταδίου)
Έτος: 1894-1896
Περιγραφή:
Το αρχαίο Στάδιο των Αθηνών διαμορφώθηκε (στη θέση που βρίσκεται και σήμερα, δίπλα στο λόφο του Αρδηττού) ήδη από τον 4ο π.Χ. αιώνα, αλλά έλαβε την τελική του μορφή (το σχήμα πετάλου με την προσθήκη σφενδόνης και με τις μαρμάρινες κερκίδες των θεατών) κατά τον 2ο μ.Χ. αιώνα, από τον Ηρώδη τον Αττικό. Με την πάροδο των αιώνων, ο χώρος εγκαταλείφθηκε, ενώ μέγα τμήμα των υλικών του αφαιρέθηκε για να χρησιμοποιηθεί σε δεύτερες χρήσεις. Η πρόθεση αναβίωσης του Σταδίου στα νεότερα χρόνια, ανιχνεύεται στο πρώτο ήδη πολεοδομικό σχέδιο των Κλεάνθη-Schaubert, που χάραξαν τη φερώνυμη οδό κατ' επέκταση των αρχαίων του ερειπίων, τα οποία μελέτησε σε πρώτη φάση ο αρχιτέκτονας Ernst Ziller. Όταν το 1894 αποφασίστηκε η τέλεση των πρώτων διεθνών σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το μεθεπόμενο έτος, η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων απέβλεψε στη μερική έστω αναμαρμάρωση του αρχαίου Σταδίου. Τη σχετική μελέτη εκπόνησε ο αρχιτέκτονας Αναστάσιος Μεταξάς (1862-1937), βασιζόμενος στην υπάρχουσα θεμελίωση και τα λοιπά ευρήματα των ανασκαφών, προτείνοντας μια λιτή και καθαρή μορφολογικά λύση (αν και προέβλεπε μια πρόσθετη στοά δωρικού ρυθμού στην επίστεψη της σφενδόνης, που θα χρησίμευε ως γλυπτοθήκη και η οποία τελικώς δεν πραγματοποιήθηκε). Το κόστος καλύφθηκε από δωρεά του Γεωργίου Αβέρωφ (του οποίου ο αδριάντας τοποθετήθηκε προ του Σταδίου), αλλά ο εναπομείνας χρόνος μέχρι τους επικείμενους αγώνες δεν επέτρεψε παρά την αναμαρμάρωση της σφενδόνης και μέρους των πρώτων σειρών των εδωλίων, ενώ το συνολικό έργο αποπερατώθηκε το 1900.
Ενδεικτική Βιβλιογραφία:
Κ. Η. Μπίρης, Αι Αθήναι από του 19ου εις τον 20ον αιώνα, Αθήνα 1η έκδ. 1966, 3η έκδ. 1996* Αριστέα Παπανικολάου-Κρίστενσεν, Το Παναθηναϊκόν Στάδιον: Η ιστορία του μέσα στους αιώνες, Αθήνα 2003.
|